شتاب ؛ ناآگاهی و ناهدفمند بودن ؛ ویژگی های شهرداری آبادان

شورای شهر آبادان همانند دیگر شوراهاست. در این موضوع هیچ شک و شبهه ای وجود ندارد اما خصوصیت هایی در این شورا به چشم می خورد که  آن را با بسیاری شوراهای دیگر متمایز می سازد.

 تا همین چند سال پیش شهرداری آبادان مدعی بود که دارای رتبه و درجه ی شهرداری یازده است که اگر چنین چیزی صحت داشته باشد موجب خواهد شد که  به طور جدی امکانات این شهرداری مورد ارزیابی مجدد قرار بگیرد چرا که امکانات و تشکیلات سنتی و غیر مکانیزه ی این شهرداری و نیز میزان درآمدهای واقعی آن هیچ تناسبی با آن چه شهرداری های رتبه ۱۱ یا همان  کلانشهرها دارا می باشند ندارد.

جهت آشنایی شما خوانندگان محترم نیوزآبادان با واژه ی رتبه ۱۱ در درجه بندی وزارت کشور نگاهی گذرا خواهیم داشت به کم و کیف این رتبه بندی ها.

به موجب مواد ۱ و ۲ آیین‌نامه حقوق و مزایای شهرداران‌ مصوب  ۱۳۷۰/۳/۱۹ با اصلاحات بعدی هیأت‌وزیران، عدد مبنای حقوق و فوق‌العاده های شغل، جذب، تلاش و فوق‌العاده عمران شهرداران، بر مبنای درجه بندی شهرداری ها تعیین می شود.

برابر ردیف ۳ ماده ۶ آیین نامه نحوه پرداخت حق جلسه و مزایا به اعضای شوراهای اسلامی مصوب ۱۳۸۴/۹/۲ با اصلاحات بعدی ۱۳۸۵/۱۲/۲۰ پرداخت حق جلسه به اعضای شورای شهر (غیر کلان شهرها) حداکثر ساعات جلسه (در ماه)، هر ساعت ۶۰/۱ حقوق و مزایای شهردار همان شهر بدون احتساب حق عمران پرداخت می گردد.

مطابق سرشماری نفوس و مسکن سال ۱۳۹۰ مرکز آمار ایران، شهر آبادان دارای ۲۱۲،۷۴۴ نفر جمعیت است. بد نیست به این هم اشاره نماییم که این آمار در ۵ سال قبل آن یعنی در سال ۱۳۸۵ و بر اساس سرشماری رسمی در آن سال  ۲۱۷٬۹۸۸ بوده است ! یعنی کاهش جمعیت.

شورای عالی شهرسازی و معماری ایران در جلسه مورخ ۸۸/۱/۳۱، شهرهای بالاتر از ۵۰۰ هزار نفر را به عنوان کلانشهر تعیین نمود. ولی تبصره ۲ ماده ۳۹ قانون مالیات بر ارزش افزوده مصوب ۱۳۸۷/۲/۱۷ با اصلاحات و الحاقات بعدی، پیش بینی نمود ۲۰% عوارض و جرائم شهرداری ها براساس شاخص جمعیت بین کلان شهرها توزیع شود و منظور از کلان شهرها “شهرهای بالای یک میلیون نفر جمعیت” است.

بهرحال بر اساس آمار و قوانین موجود شهر آبادان نمی تواند کلان شهر باشد هر چند که در سال های پیش از انقلاب ؛ جایگاه آبادان بسیار متفاوت تر از امروز خود بوده بگونه ای که در سرشماری سال ۱۳۳۵ خورشیدی پس از تهران که با ۱٬۵۶۰٬۹۳۴ نفر پرجمعیت‌ترین شهر ایران بود، شهرهای تبریز، مشهد، اصفهان، آبادان، شیراز، کرمانشاه، اهواز و رشت به ترتیب در رده‌های بعدی قرار داشتند. یعنی شهر آبادان در رتبه پنجم و قبل از شیراز و پس از اصفهان بوده است.

حال با این اوصاف به این موضوع اشاره می کنیم که اولا نحوه ی محاسبه حقوق و مزایای کارکنان و مدیران شهرداری آبادان و اعضای شورای شهر بر اساس کلان شهر بودن (بنا به ادعای شهرداری آبادان که درجه یازده هستند) چگونه است و در ثانی مردم آبادان از این رهگذر چه چیز یا چیزهایی عایدشان می شود؟

یکی از وظایف شهرداری ها بویژه کلان شهرها در قبال جامعه و مردم ؛ آموزش رایگان بانوان خانه دار در رشته های مختلف هنری است که به طور قطع به یقین شهرداری آبادان با توجه به  در اختیار نداشتن فرهنگسرا و تشکیلات حد اقلی در این خصوص ؛ فعالیتی ندارد. توجه داشته باشیم که وقتی صحبت از فرهنگسرا به میان می آید مراد خانه های هنری بزرگ واقع در مناطق شهرداری است که اگر قرار باشد شهرداری آبادان با راه اندازی و ایجاد یک فرهنگسرا دم از کارکرد مطلوب بزند سخت در اشتباه است.

موضوع دوم ؛ تشکیلات در حد حرفی است که معاونت فرهنگی شهرداری آبادان گاه و بیگاه با دعوت از یکی دو خبرگزاری و انعکاس و انتشار آن در خبرگزاری های مهر و فارس می گوید می باشد.اولا این معاونت تا زمانی که تبدیل به سازمان فرهنگی هنری نشود هیچ دستاوردی نخواهد داشت.فالیت های مستمر فرهنگی با آن چه این دوستان و ایضا کمیته ی فرهنگی شورای شهر آبادان بدان ها اذعان می دارند را می توان صرفا به فعالیت های بی هدف و فصلی و موردی دانست.

تا مادامی که شهرداری آبادان نتواند موجودیت خود را در هر محله ( به انحا گوناگون و با ابزارهای فراوان تبلیغی و بویژه هنری ) به اثبات نرساند ؛ راه اندازی کارنوال های گاه و بی گاه و در این مناسبت و آن مناسبت ره به جایی نخواهد برد و جز هدر دادن هزینه ها اتفاقی نیفتاده است.

برای مثال در کلان شهر شیراز بیش از ۲۰ فرهنگسرا در مناطق مختلف شهرداری این شهر وجود دارد که بر سردر تمامی ان ها نام خانواده قید شده است و در تمام فصول سال باز هستند و مربیان مشغول اموزش زنان و در فصل تابستان ؛ دارای برنامه های متنوع برای کودکان ؛ نوجوانان و جوانان و ایضا خانواده ها می باشند.

شهرداری آبادان ابتدا به ساکن می بایست تکلیف شاکله ی فرهنگی و استراتژی خود در این زمینه را معین و مشخص کند و سپس به یارگیری در جمع خانواده ها بپردازد ؛ اموری که قطعا هزینه های سنگینی در بر خواهند داشت.

متاسفانه هم اکنون شاهد پراکندگی فراوان فعالیت های هم سو و مشابه از سوی نهادهای مختلف در آبادان می باشیم .شهرداری ؛ اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی ؛ اداره تبلیغات اسلامی ؛ اداره تربیت بدنی و جوانان ؛ خدمات اجتماعی پالایشگاه ؛ امور بانوان فرمانداری ؛ آموزش و پرورش و جدیدا منطقه آزاد اروند هر یک جداگانه ساز خود را کوک می کنند و نتیجه ی این شلم شوربا چیزی جز هدر رفت بودجه و اعتبارات و سردر گمی جمعیت مخاطب (مردم) نشده است.

با تاسف بسیار باید گفت که در این بازار در هم ریخته ؛ هنوز که هنوزه کسی یا جایی نتوانسته حرکت ها و برنامه ها را همسوسازی و هدفمند نماید.

شورای شهر آبادان بعنوان نهاد بر آمده از دل مردم و به رای مردم می تواند و باید هم بتواند که اولا از ریخت و پاش های به زعم ما بیهوده تحت عناوین مختلف و بعضا رزومه پرکن ورود کرده و نگذارد لااقل از سوی شهرداری آبادان این هزینه ها صورت بگیرد چرا که بنا به آن چه پیشتر عنوان شد ؛ هیچ حاصلی ندارد چون بدون پشتوانه ی فکری و خرد اجرایی شده اند.

شورای شهر آبادان موظف است که شهرداری را به برپا نمودن آن چه در دیگر شهرهای بزرگ (کلان ) تحت عنوان فرهنگسرا وجود دارد ترغیب و تحت فشار قرار دهد و خود وارد شانتاژهای تبلیغاتی و ژست های کلان شهری شهردار و شهرداری نشود.

ایجاد تارنمای “بانک جامع اطلاعات اهالی فرهنگ و هنر” در آبادان ؛ گرچه اقدامی قابل تحسین است اما فراموش نکنیم که این مهم از چمله وظایف اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی است و باز هم در این خصوص شاهد تداخل مسوولیت ها می باشیم.

آن چه که آمد و آن چه که نگارنده بدان ایمان دارد آن است که شهرداری ؛ شورای شهر و معاونت فرهنگی جوان و کم تجربه ی آن  با این همه شتاب  توام با ناآگاهی و ناهدفمند بودن راه به جای نمی برند و نتیجه همان خواهد شد که تا به امروز هنرمندان آبادانی چوبش را خورده اند تا جایی که برای تولید یک اثر هنری علیرغم وجود این همه مدعی حمایتی ! دست آخر هنرمند مجبور می شود فرش زیرپایش را بفروشد تا کرایه راهش برای رسیدن به جشنواره ها را پرداخت نماید.

مهرداد معماری