هشدار جدی به آبادانی ها

جنگ که تمام شد مردم به شهر و دیارشان آمدند تا قدری تلخی های دوران دربه دری و بی خانمانی را فراموش نمایند. جنگ که تمام شد کار بازسازی هم آغاز شد. در ابتدا قرار نبود تا پیش از بازسازی مردم به شهر برگردند. ارائه طرح قرنطینه ی شهر آبادان از جمله طرح هایی بود که با توجه به تاکید رییس جمهور وقت  در بازگشت سریع مردم و از سویی ارائه مشوق هایی برای سکونت پرسرعت مردم با هدف رونق دوباره ی آبادان ؛ عملا طرح قرنطینه  کان لم یکن تلقی شد. مردم در حالی به دیار خود بازگشتند که حتی ابتدایی ترین امکانات رفاهی نظیر آب و برق نیز با مشکلات جدی روبرو بود. با این حال مردم بازگشتند.

اصرار دولت به بازگشت مردم از سویی و بی برنامگی محض در تکمیل فرایند بازگشت روحیه به مردم در کنار رفاه اجتماعی از دیگر دردسرهای تازه در این شهر جنگی بود. خبرگان علوم اجتماعی و روانشناسی معتقدند در جغرافیایی نظیر آبادان که 8 سال درگیر جنگ و انواع بمباران ها و در نتیجه تخریب های گسترده بوده است لازم بود که کارگروههای روان درمان در منطقه مستقر می شدند اما اینگونه که نشد هیچ تازه برخی به دوران رسیده ی افراطی هم از گرد راه رسیدند و شروع کردند به کبرا و صغرا چیدن های  ابداعی در محدود نمودن  برنامه های اجتماعی و نشاط آوری که گاهی در گوشه و کنار شهر برگزار می شد. 

اینک در سال 1393 به سر می بریم و پس از گذشت نزدیک به  ربع قرن از پایان جنگ  کم کم تاثیرات روانی خاص مناطق جنگ زده خودنمایی می کند که از آن دسته می توان به شیوع انواع اعتیادها به مواد افیونی و نیز شیوع فساد ناشی از کم لطفی مدیران در برپایی جشنواره اشتغال در منطقه بعنوان راهکاری موثر در سوق دادن جامعه ی نوبنیاد پس از جنگ می باشد اشاره نمود. این یکی که شالوده ی بسیاری از هنجارهاست در نبودش نابهنجاری ها پای به عرصه  و منصه ی ظهور رساند.

آبادان امروز ؛ شهری است درگیر معضل بیکاری اما این بیکاری با دیگر شهرها تفاوتی آشکار دارد. وجود صنایع عظیم نفتی و پتروشیمیایی و برخورداری از تاسیسات گمرک دریایی و کشتیرانی در کنار کشاورزی قابل توجه و نیز شهرک صنعتی همه  و همه گویای تفاوت آشکار این شهر با نوع بیکاری رایج در دیگر شهرهای کشور است. جمعیت 270 هزارنفری آبادان در حالی این حجم بیکاری را به یدک می کشد که سرشار از فرصت های شغلی طلایی  و عنوان چشم نواز و دهان پرکن منطقه آزاد تجاری  است.

گرچه الان مجال ارائه رزومه ای از باید ها و نبایدهایی که مورد غفلت واقع شدند نیست اما می توان بسیار خلاصه اذعان داشت که نبود برنامه های مدون و در عین حال جامع در بخش آموزش عمومی و نبود روح تعامل در بین دستگاه های متولی امر آموزش با صدا و سیمای مرکز آبادان بعنوان فرصتی ارزشمند در آموزش های اجتماعی  ؛ در کنار بی توجهی بالینی به نابهنجاری های مهلک و ویرانگر نظیر توزیع و در دسترس بودن آسان انواع مخدرات و مشروبات الکلی بعنوان عوامل تاثیر گزار در فروپاشی کانون های خانوادگی همه و همه می روند تا نسل جوان این شهر را دچار آلودگی های خطرناک نماید.