معلم بازنشسته ای هستم و بیش از بیست سال ست که ساکن جنوب سوئدم( چون اصل ونسبم جنوبی ست) همسر و سه فرزند بزرگسال دارم.( که به ترتیب سن، دخترم فوق مهندسی الکترونیک را در سوئد گذرانده و در شرکت «اریکسون» مشغول ست.پسرم مهندس تولید هواپیماهای ردیاب شرکت «ساب» و آخرین دخترم پزشک متخصص بیماری های خون ست.(سال ۹۸ به عنوان نویسنده و شاعر برتر جوانان سوئد برگزیده شد وصاحب جایزه ی بزرگ «آگست اسریند برگ»(۱) در ادبیات بود که معروف به «نوبل» جوانان ست)
شماره اش را از میان برگه های تبلیغاتی‌اش پیدا کردم، تبلیغات شورای شهر که حال و هوای دیگری داشت، تراکت تبلیغاتی اش با بقیه متفاوت بود، پر بود از سوابقی که هر کدام خبر از گل هائی می‌داد که فقط دنبال مجالی بودند برای شکوفه کردن، خبر از جوان بیقرار آبادانی که خود مبتلاست، خبر از پیاده ای که هیچ وقت سواره نبوده ولی آمده تا شهرش را سوار بر رویاهای خود کند بلکه کمی این شهر جان بگیرد. دارای هفت عنوان اختراع ثبت شده در اداره کل مالکیت های صنعتی ایران، دارای مدال طلا مسابقات جهانی ایده ها و نو آوری های کشور سوئیس، دارای مدال نقره مسابقات جهانی ایده ها و اختراعات کشور کرواسی، همان شماره را گرفتم. صدایش بی آلایش بود و دعوتم را برای مصاحبه پذیرفت و حتما میلاد جانقربان با آن سوابق علمی خیلی هم وقت شناس بود، چرا که درست چند دقیقه قبل از موعد مقرر به محل گفت و گو رسید، آرام بود، در عین حال تازه نفس و پر انرژی.
کم نیستند، بزرگانی که از آبادان و همین کوچه‌پس کوچه‌های باصفایش متولد شده و حالا در پیشرفته‌ترین کشورهای دنیا جزء بهترین اساتید دانشگاه هستند. علیرضا ابراهیمی؛ یکی از همان‌هاست. او در محله تانکی دو بهمنشیر به دنیا آمد و پس از اتمام دوره دبیرستان با هدف ادامه تحصیل به آمریکا مهاجرت کرد و امروز با تلاش زیادش عنوان پروفسور را به دست آورده است. می‌گوید؛ عاشق آبادان است و از بزرگ‌ترین آرزوهایش بازگشت به زادگاه و محله‌های کودکی‌ست. او هر سال به اندازه چند روز هم که شده به آبادان می‌آید تا خاطرات کودکی و نوجوانی‌اش را گردگیری کند. نکته جالب برایم این بود که پس از گذشت ۳۸ سال زندگی در نیویورک هنوز با لهجه شیرین آبادانی صحبت می‌کند و همچنان خونگرمی‌های جنوبی در رفتارش موج می‌زند.
قدم به کارگاه‌اش که می‌گذاری با انبوهی از چوب و اثرهای چوبی روبرو می‌شوی که جلوی چشمان‌ات رژه می‌روند. از قاب عکس معرق‌کاری شده‌ی پدر با آن ابهت مردانه‌اش گرفته تا چرتکه‌ی آویزان و قابی ظریف و زیبا که بی‌تاب است برای به آغوش کشیدن یار غایب از نظر خود؛ آینه! اینجا محل کار هنرمند جوان آبادانی است که از سال ۸۰ تا کنون در زمینه‌ی معرق چوب، منبت، ساخت احجام چوبی، خراطی، درودگری، آنتیک کاری، نقش برجسته‌ی سفال، عکاسی، طراحی و نقاشی آبرنگ فعالیت دارد که معرق چوب و عکاسی را به صورت حرفه‌ای دنبال می‌کند. وی دو کتاب تحت عنوان؛ چوب-زندگی، هنر، صنعت و دست بافته‌ها را نیز تألیف کرده است. با میترا رضایی؛ مؤسس و عضو انجمن متخصصین معرق ایران آشنا شویم.
بهروز کریمی در سال ۱۳۳۴ خورشیدی در شهر آبادان متولد شد . او از کودکی شعبده بازی را بطور خود جوش و بدون مربی آموخت و نخستین اجرای خود را در سن ۸ سالگی در زادگاهش آبادان به نمایش گذاشت بهروز همواره همکلاسی هایش را متحیر و سرگرم میکرد بطوری که همه او را بهروز جادو صدا میزدند بهروز مهارت‌هایش را در تردستی به سرعت توسعه داد و رسماً به عنوان جوان‌ترین شعبده باز ایران شروع به کار کرد او در سن ۱۴ سالگی راهی کشور کویت شد و برای اولین بار در یک سیرک بزرگ شروع به اجرای برنامه نمود و اسم هنری « پریستو » ‘Pristo’ را برای خود برگزید و چون میخواست این اسم برایش ماندگار باقی بماند در همان سالها آرزو کرد که پس از ازدواج خدا به او دو تا دختر به نام های « پرستو » و « پریسا » بدهد تا از تلفیق این دو اسم نام پریستو جاودانه باقی بماند و همین طور نیز شد و از این بابت خوشحال است .
کوکا همه چی که نمیشه با حرف زدن. یعنی میشه ؟ یه چیزایی هست که خداییش نمیشه با نشستن تو اتاق های دربسته و پشت میز اونم با صرف چایی و بسکوت تصویب کرد که. یعنی میشه؟
پیر کشاورز برنجکار دراومده تا تو یی اوضاع و احوال بی سوختی و گرونی ها ؛ برنج تولید کرده بعدشما چه جوری نشستینه حساب کتاب کردینه که او بنده ی خدا بیاد حاصل دسترنجشه کیلویی 2400 تومن بهتون بفروشه. لااقل توی یی جلساتتون چار تا کشاورز هم صدا کنین ازشون بپرسین چقدر خرجتون شده تا برنجاتون به دست اومده بعد نرخ تعیین کنین.
