یکی از دلایل اصلی درجا زدن برنامه های رشد و توسعه در تمامی حیطه های اقتصادی ؛ فرهنگی و اجتماعی در کشور ما ؛ میل به ثبت این برنامه از سوی مسوولان جدید سیاسی جامعه است بگونه ای که با رفتن مدیری و آمدن مدیر جدید ؛ تمام کاشته های مدیر قبلی باطل اعلام می شود.
ساختن ساختمان جدید بر روی زمینی که هر چند سال پی آن کنده می شود اما زمان اجازه ی رسیدن به مقصود نمی دهد قصه ای تکراری در نظام مدیریتی جامعه ی ماست.
[1]
چندی پیش همانطورکه خبر دارید ، اعلام کردند که آبادان وخرمشهرقراراست بندر آزاد بشود .همه شهروندان خوشحال شدند ، بعدش ما دیدیم که توی شهردارند کارهای عمرانی انجام می دهند، مثل لایروبی اروند ، زدن حصاربه دورشهر و مرمت کردن خیابان ها وخلاصه آماده کردن شهربرای رسیدن به درجه بندرآزادی… تواین مدت قیمت خانه ها سر به فلک گذاشت وبالا رفت، اجناس داخلی هم هرمغازه یی هرچقدرتیغش ببره … گفتیم عیبی ندارد درعوض اجناس خارجی ارزان می شود وشهروندان قرب ومنزلتی بدست می آورند که شهرهای دیگر از آن ها مجرومند … بعد شنیدیم که آمده اند وبررسی کرده اند و به این نتیجه رسیده اند که شهر حالا حالا ها برای تبدیل به مرکز بندرآزاد آماده نیست ! گویا مسئولین می گفتند هشت ماهه آماده می کنیم ، وبازرسان می گفتند که نه خیر، این طرح پنج سال دیگر هم نتیجه نمی دهد … در این حین ما که کوچه مان لوله های فاضلابش کهنه وخراب بود، دستی بالا زدیم و نامه یی وامضایی وبردیم وجواب گرفتیم و آمدند مشغول تعویض لوله های کهنه شدند … هنوز که هنوز است نزدیک به یک ماهه کارگران مشغول کارند ! و ازقرارمعلوم حین حفاری کابل تلفن را قطع می کنند ! شرکت مخابرات آبادان صورت جلسه می کند ، که پیمانکار حفار باید خسارت بدهد ، والان دوهفته است که پیمانکار حفار کار کوچه را تمام نکرده است . ازقرارمعلوم به گفته مخابرات کابل برای تعویض ندارند وتلفن های مردم ، چندین ردیف کوچه قطع است . خلاصه سرتان را درد نیاورم ، چنان که می بینید ، محل کابل قطع شده ، غرق لجن وکثافات فاضلاب کوچه شده ، اما هنوزتعویض یک کابل چند متری صورت نگرفته است .
سال هاست از بازگشت مردم جنگ زده ی شهرها و روستاهای آبادان و خرمشهر می گذرد و سال هاست که این مسوول و آن مسوول می آید و به خوشایند شنوندگانشان حرف هایی را می زنند و چاکرم نوکرتم می گویند و می روند .
سال هاست که جنگ تمام شده و دولت های سازندگی و اصلاحات و اصول گرایان هر کدام بنا به ادبیات خاص خودشان آمدند و برای بازسازی و احیای زندگانی در این دیار جنگ زده چیزهایی گفتند و دولت تدبیر و امید هم می کوید.
[1]
مدیریت های متمرکز در نواحی مختلف شهری در ابتدا این ذهنیت را تقویت می کند که علی القاعده می بایست سازوکاری وجود داشته باشد که در پروسه های زمانی مشخص شده شهرداری کل ؛ عملکرد شهرداران مناطق و نواحی مورد ارزیابی و ارزش گذاری قرار بگیرد.
با نگاهی به وضعیت نامناسب اغلب کوچه ها و خیابان ها و نبود نظارت بر عملکرد ساخت و سازها و نظافت های در حین و پس از آن ؛ شهروندان شاهد مناظر زشت و زننده ای در حوزه ی نظافت شهری می باشند که معلوم نیست به چه دلیل یا دلایلی شهرداری آبادان توان ساماندهی آن را ندارد.
گروهی از ساکنان این دو شهر که مالک زمین ی ساختمان بودند بدلیل گرانی بوجود آمده امیدوار شدند که با فروش املاک خود به سرمایه ی بادآورده ی مناسبی دست یافتهاند که می تواند آن ها را به راحتی در مناطق خوش آب و هوا و دارای امکانات رفاهی برتر در شهرهای بزرگتر کشور صاحب مسکن نماید. عده ای نیز با پیه نمودن صبر بر آنند تا چند سالی را بگذرانند تا باز هم قمت ها بالاتر برود وسود بیشتری نصیبان بشود از این روی با بالا بردن نرخ کرایه و رهن املاک خود ضمن دریافت سودی بیشتر آینده ی پردرآمدتری برای خود رقم بزنند.
گرچه استان خوزستان بواسطه ی برخورداری از صنایع عظیم نفتی و پتروشیمیایی در نگاه ملی ؛ استانی صنعتی به شمار می آید اما باید اذعان داشت که این استان در بخش بهره برداری های اجتماعی و شاخص های توسعه اجتماعی همچنان سنتی می باشد.اکثر شهرهای خوزستان در کنار رودخانه های دائمی آب شیرین قرار دارند ولی در کمتر شهری شاهد بهره برداری از این تحفه ی الهی و طبیعی می باشیم. همچنین نگاه مدیران ارشد در خوزستان همواره از نوع برنامه ریزی های زودبازده و به دور از ژرفای توسعه عمیق بویژه در بخش اجتماعی آن بوده است. برای مثال در شهرهایی نظیر آبادان و خرمشهر که پس از سپری شدن بیش از دو دهه از پایان جنگ همچنان در خرابی های استراتژیک نظیر آب شرب و سیستم دفع فاضلاب شهری و حتی جاده های مواصلاتی مناسب و از همه مهم تر آمار بسیار بالای بیکاری که موجب ناامنی های مزمن و آمار بالای طلاق می باشد می باشیم ؛ متاسفانه هیچ طرح و پروژه ای که به معنای واقعی سرمایه گذاری پایه ای و استوار لقب بگیرد ؛ شاهد نبوده و نیستیم.
[1]
قصد نداریم دل بشکنیم که می دانیم دل شکستن ؛ بهایی دارد و ما نیز در پرداخت بهای آن ناتوان! اما حال که به نیمه ی رمضان نزدیک می شویم و سروش میلاد کریم اهل بیت عصمت و طهارت ؛ سبث پیامبر امام حسن مجتبی(ع) تا روزهایی دیگر طنین انداز خواهد شد نگاهی کنیم به آن چه می توانیم به انجام برسانیم.
پس از آن که دولت یازدهم در موعد مقرر و بر خلاف رویه ی غیر قانونی دولت های نهم و دهم ؛ بودجه ی عمومی کشور را تقدیم مجلس شورای اسلامی نمود از گوشه و کنار مجلس صداهای عجیب و غریبی شنیده می شد .
[1]
آن سالی که جنگ تمام شد را همه به یاد داریم.گرچه دیدن خانه و کاشانه ی ویران شده مان توام با انبوهی از حزن و اندوه بود اما ته دل خوشحالی بود که برای دیدار دوباره با آشیان دلبندمان موج می زد. آبادانی ها زودتر از خرمشهری ها به شهر بازگشتند و البته به خاطر آن بود که مثل خرمشهر در چنگال متجاوزان گرفتار نشده بود و هنوز چند خانه و خیابان قابل سکونت دیده می شد.دولت سازندگی در بوق و کرنا کرده بود که عملیات سازندگی به گونه ای خواهد بود که آبادانی ها را بهت زده خواهد کرد و صد البته همین ادعا را برای خرمشهری ها نیز بیان کرده بودند و قول نگین انگشتری را داده بودند. آبادان و خرمشهر ویترین دفاع مقدس بودند و حالا لازم بود تا به جهان و جهانیان ثابت کنیم که عنوان سردار سازندگی بی دلیل نیست!
[1]
اسماعیل زمانی پیش از ظهر امروز در همایش تجلیل از صنعتگران نمونه، برنامه‌های کلان توسعه را هدف اصلی منطقه آزاد اروند خواند و اظهار کرد: توسعه اقتصادی هدف اصلی سازمان است، هر چند اهداف کوتاه مدت همچون شروع تجارت و بازرگانی محلی در قالب کالاهای همراه مسافر برای رونق اقتصاد منطقه تعریف شده است، اما هدف اصلی توسعه بازارهای کوچک نیست.
