شهرداری ابتدا از بن بست خود خارج بشود
مدیریت های متمرکز در نواحی مختلف شهری در ابتدا این ذهنیت را تقویت می کند که علی القاعده می بایست سازوکاری وجود داشته باشد که در پروسه های زمانی مشخص شده شهرداری کل ؛ عملکرد شهرداران مناطق و نواحی مورد ارزیابی و ارزش گذاری قرار بگیرد.
با نگاهی به وضعیت نامناسب اغلب کوچه ها و خیابان ها و نبود نظارت بر عملکرد ساخت و سازها و نظافت های در حین و پس از آن ؛ شهروندان شاهد مناظر زشت و زننده ای در حوزه ی نظافت شهری می باشند که معلوم نیست به چه دلیل یا دلایلی شهرداری آبادان توان ساماندهی آن را ندارد.
تلنبار شدن انبوه نخاله های ساختمانی و به جا ماندن زباله های خانگی دو مقوله ای است که شهرداری آبادان تا به امروز نتوانسته است آن ها را از گالری عکس شهری حذف نماید.
نبود جایگاه های ویژه برای دریافت زباله ی خانه ها باعث شده که در یک کوچه ۳۰۰ متری شاهد حداقل ۵۰ نقطه ی تجمع زباله باشیم و این بدان معناست که عملا شهرداری در جهت غذادهی به جانورانی مثل موش و گربه قدم برداشته است.
براستی شهرداری آبادان در کجای پازل بهداشت عمومی قرار دارد؟ دفع زباله به صورت سنتی و فاصله ی بسیار از شعار( ۹ شب زمان زباله گیری ) تا عمل در شهری که دمای هوای آن آنقدر هست که زمان یک ساعتی برای گند زدگی و راه افتادن شیرابه ی زباله ها کافی باشد چه نتیجه ای جز متصاعد شدن بوی تعفن در کوچه ها و محله ها دارد.
شهرداران مناطق مختلف آبادان اندکی به خود زحمت داده و از کوچه ها و محله های حوزه استحفاظی خود بازدید کنند و از نزدیک شاهد مشکلات مردم قرار بگیرند.
آبادان پس از جنگ همچنان شباهت زیادی به آبادان زمان جنگ و در آن موقعیت خاص جنگی دارد.تغییر محسوسی در این شهر دیده نمی شود.اگر هم تغییری داده شده در نتیجه ی حذف یک نما و نصب نمای دیگری بوده است وگرنه الباقی همان هایی هستند که بوده اند با این تفاوت که پیرتر و فرسوده تر شده اند.
شهرداری آبادان در تغییر نما و طراحی کوچه ها و محله ها چقدر کارشناسی کار کرده است؟ خانه های دو و سه طبقه ای که ناهمگون با خانه های هم ردیف خود در کوچه ها مجوز بنا دریافت نموده اند چه توجیه مهندسی شهرسازی دارد؟
محدوده ی شهری پیش از جنگ را در نظر بگیرید. در نظر داشته باشید که دو برابر جمعیت فعلی در آن محدوده زندگی می کردند بی آن که مسکن مهر و یا مجتمع های مسکونی متراکم در آن وجود داشته باشد. در حالی که جمعیت اندک آبادان ؛ اینک در این گستره ی بدقواره و دراز شده با بحران گرانی مسکن هم دست و پنجه نرم می کند و این در حالی است که مناطق زیادی از منازل شرکتی نیز به مردم واگذار شده و هر کس هم بنا به دل خود هر چقدر که خواسته در این مناطق ساخت و ساز کرده که همه ی اینها این پیام روشن را به ما می دهد که شهرداری آبادان در بخش نظارت و مهندسی شهری کاملا ضعیف و دست و پا بسته است.
نفوذ افراد متمکن و سیاسی در بدنه ی شهرداری و شورای شهر طی سال های گذشته به این سو ؛ و اعمال نظر مستقیم تعدادی از نمایندگان ادوار گذشته و کنون آبادان در این شهرداری که همگی با اهداف اقتصادی نظیر تصاحب پیمانکاری پروژه های متعدد و البته کم وزن از نگاه مردم و صد البته پر وزن از حیث رقم های قراردادی نظیر بوستان ایستگاه ۵ کوی قدس و یا تعویض سنگ فرش های حاشیه پارک معلم و نظایر اینها ؛ موجب هزینه کردهای میلیاردی از سوی شهرداری آبادان شده بی آن که در نگاه کلی چیزی تغییر کرده باشد. برای روشن شدن این ادعا به بازار ایستگاه ۷ اشاره می کنیم و یا وضعیت زشت و نازیبای ورودی شهر از سمت ایستگاه ۱۲ و یا اوضاع نابسامان خروجی پل کریمی به سمت مدن را مثال می زنیم.
چرا نباید آبادان زیبا بشود؟
پروژه های پر سر و صدایی که شهرداری آبادان از طریق رسانه ها به اطلاع عموم می رساند غالبا در نگاه زیبایی شناسی شهری و تغییر نگاه زیبایی در دید بیننده تاثیر چندانی در کلیت شهر نداشته چرا که به مثابه ی پاشیدن رنگی است بر پیکان مدل قدیمی که هم تاریخ مصرف گذشته است و هم دیگر جان ندارد.
همشهریان ساکن دیگر شهرها که معمولا سالی یکبار به آبادان می آیند بر این امر واقف و معترفند که آبادان طی سال های گذشته تغییر محسوسی نداشته است . البته لازم به ذکر است که تغییرات مورد نظر همشهریان آبادانی شامل کیفیت آب ؛ آسفالت خیابان ها و معابر؛ فضای سبز و نورپردازی شهری نیز می شود.
به نظر می رسد شهرداری آبادان سال هاست که درگیر روزمرگی است و عملا کاری نکرده که کارستان باشد.
ایجاد چمن های مصنوعی که چند سالی است در این شهر باب شده نیز دردی از برطرف نمودن زیبایی های شهر نکاسته است. آبادان نیازمند نگاهی کلان بر اساس زیبایی شناسی و حداکثر استفاده از دو رودخانه ی دائمی آب شیرین خود است. رودخانه هایی که بجای منشا سرسبزی بودن محلی برای دفع فاضلاب شهری شده اند و بستر مناسبی برای پرورش موش که از سر و کول مردم بالا می روند.
