مردم داری به بهای مردم داری
هر چیزی بهایی دارد و بهای آن چیزهایی که نیازمند مشارکت و حمایت مردمی داشته باشد بیشتر و بار قبول مسوولیتش سنگین تر است.کسانی که بر این اساس به کار و کسبی دست می یابند را می توان وامداران جامعه دانست.
کاسب کاران از این دست هستند. همان هایی که اگر اعتماد مشتری ها (مردم) نباشد ؛ کارشان کار نمی شود و دخلشان دخل نیست.
نمایندگان مجلس نشین هم از همین قسم هستند. آن ها نیز اگر اعتماد مردم نباشد ؛ قبای نمایندگی در تنشان نه دیده می شود و نه زیبنده خواهد بود.
روی سخن ما با کسانی است که بهای مردم داری را از یاد برده اند و مشتری را ارج نمی نهند.آن کاسبی که نانش از لطف و مرحمت مردم است اگر مردم را از یاد ببرد و خدای ناکرده به مشتری پشت کرده و بخواهد منافع شخصی خود را بر منافع عمومی ترجیح دهد ؛ نه او مردار است و نه مالش حلال.
حال که نامی از حلال به میان آمد بد نیست گریزی بزنم بر کسانی که حلال و حرام را صرفا در شادی مردم می دانند و در اموری مهم که به خدمت به جامعه ختم می شود عامدا یا سهوا ورود نمی کنند. کسانی که تنها به وقتش دلواپس می شوند و به اقتضایش می گویند و باز به اقتضایش سکوت اختیار می کنند !
مردم داری بهای سخت و دشواری دارد. کسی که مردم داری پیشه ی عقل و خردش باشد در مسیری است که در اندیشه و آموزه های دینی بدان ” وقف” شدن می گویند.وقف مردم ماندن از ویژگی ها و خصایص بزرگان و رهبران دینی است.ائمه اطهار ـ علیهم السلام ـ از این دست بودند. آنان بر سر اصول با کسی تعارف نداشتند. همه را به یک چشم می نگریستند و اگر قرار بود از سهم ملت به ملت چیزی تعلق گیرد دوست و آشنا واین و آن نمیکردند. متاعی که پس از حاکمیت مولایمان علی بن ابی طالب (ع) دیگر دیده نشد.
این روزها معلمان در اعتراض به عدم رعایت نگاه عدات جویانه در توزیع حق و حقوق ماهیانه و نیز امکانات رفاهی دست به تجمع مسالمت جویانه و خارج از مناسبات سیاسی مرسوم زدند.
بنا نداریم درباره ی این حرکت بنویسیم فقط به این مهم اشاره می کنیم که توزیع ناعادلانه ی ثروت در جامعه موجب فسادهایی شده که هر روز خبرهای آن از گوشه و کنار کشور شنیده می شود.بی شک برخورد ناکافی غیر موثر با این حجم فساد در کشور موجب گسترش و تکرار دوباره و چندباره ی آن می شود. نیاز است قوای سه گانه بویژه مجلس شورای اسلامی قوانینی تازه و کارشناسی شده تصویب کند تا حفره های فسادزای موجود در قوانین کشور ترمیم و بسته بشوند.
به عملکرد نمایندگان شهر و دیارمان آبادان نیز که نگاه می کنیم برخی رفتارها و اظهارات را که بررسی می کنیم ؛ هاله ای از ناامیدی وجودمان را فرا می گیرد. نمایندگانی که در موسم جمع آوری آرای مردمی ؛ بازگشت آبادی به آبادان را در گروی انتخاب خود می دانند و اینک که برگزیده ی مردم شده اند برای دیدارشان باید هفت خان را پشت سر بگذاری و دم کسانی را ببینی که جز کوچک کردن خود چیزی عایدی برایمان ندارند!
براستی که مردم دار ماندن هنر می خواهد و هنرمند آن که مردم را در همه حال ببیند.
اما سخنی نیز با دولتمردان یازدهم. همان هایی که تدبیر و امید را در پیشانی اهداف و شعارهایشان علم کرده اند. به نظر می رسد آقایان تمام تمرکز خود را به توافق با ۵+۱ و رفع تحریم ها معطوف ساخته اند و از امور داخلی مملکت غافل مانده اند. عدم توانایی در کنترل بازار ؛ عرصه را بر مردم تنگ کرده است. گرچه رشد تورم کاهش یافته اما یادمان نرود که مردم دیگر تحمل تورم ۳ درصدی را هم ندارند. بنابراین مردم امید بسته بودند که گرانی های روند معکوس به خود بگیرند و اجناس ارزان بشود نه اینکه ماه به ماه شاهد باز هم افزایش ؛ ولو اندک باشند.
مردم از دولت تدبیر و امید انتظار داشتند که در سیاست داخلی یکدستی و پرهیز از تند روی ها و خودسری های این و آن را گرفته و اوضاع را کنترل نماید نه اینکه فقط ابراز همراهی با مردم کند و عملا نتواند در مقابل گروه های خودسر بایستد. روی سخن ما با کسانی است که بر خلاف واقعیات موجود کمر همت بر ایجاد ناامیدی در بین مردم بسته اند و همسو با دشمنان خارجی ؛ جبهه ای دیگر در درون کشور در مقابل دولت یازدهم گشوده اند.
بروز انواع بداخلاقی ها از سوی گروه های معارض با دولت فعلی خبر خوبی نیست و اگر این گروه های سرخورده از آرای مردمی قدری به بیانات حضرت آقا دقت و توجه نمایند در می یابند که ناآرام کردن و مخدوش جلوه دادن اوضاع مدیریتی کلان کشور چقدر قدرت چانه زنی ما در عرصه های بین الملل را دچار خدشه می سازد.
امروز نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران بیش از هر زمان دیگر به آرامش و یکدستی و همزبانی نیازمند است و آنانی که منافع شخصی و باندی خود را در لابلای اعتقادات پاک مردمی و با سو استفاده از این عقاید پاک جستجو می کنند خائن به ملت و اعتقادات دینی و مذهبی این کشور آسمانی می باشند.
پایگاه خبری ـ تحلیلی نیوزآبادان
