کارفرهنگی در شهرداری آبادان مثل گرداندن لقمه به دور گردن است !

بازی با عبارات فرهنگی و کارکردهای عملیاتی این حوزه در شهرداری آبادان و به ادعای این شهرداری ؛ “معاونت فرهنگی و هنری شهرداری آبادان ” ؛ مدتی است باب شده و طی این مدت جز تفویض برخی اختیارات روابط عمومی شهرداری به این به اصطلاح معاونت ؛ اتفاق قابل ذکری رخ نداده است.

تا پیش از افتتاح  معاونت فرهنگی و هنری در شهرداری آبادان ؛ مسوول و متولی امور فرهنگی و اجتماعی که هر از چند گاهی شهرداری با سپردن کار به بخش خصوصی اجرا میکرد توسط روابط عمومی اجرا می شد ؛ تا اینکه وقایع تاسف بار لغو کنسرت ها با آن کیفیتی که همگان بخاطر دارند ؛ باعث شد تا شیرازی شهردار آبادان ابتدا با فشار گروه های فشار ؛ محمود تیلا را از روابط عمومی کنار بگذارد و در مرحله بعدی رضایت داد تا خالقی مورد غضب گروه فشار را به اهواز دیپورت کند و بحرینی مورد وثاق آقایان معترض را بر منصب معاونت فرهنگی و هنری شهرداری بگمارند و بگمارد !

بحرینی جوان است و سابقه ی کار در سازمان منطقه آزاد اروند را دارد و کاری هم نداریم که چه شد از آن سازمان جدا شد. ولی این را می گوییم که در فضای روابطی و نه ضوابطی ؛ هر گونه تغییر و تحول منطقی و غیر منطقی ؛ قابل مشاهده است.

در این یادداشت قصد نداریم معاونت فرهنگی و هنری شهرداری آبادان را نقد کنیم چون معتقدیم تا مادامی که این معاونت عاری از سخت افزار مورد نیاز که همان تشکیلات وسیع سازمان فرهنگی و اجتماعی نباشد ؛ عملا هیچ کاره است .

بحرینی اخیرا به مشهد مقدس سفر کرده و بقول خودش خواسته از تجارب کلان شهر مشهد برای عملیاتی کردن تفکراتش در آبادان سود ببرد. ما کاری به تفاوت های از زمین تا آسمان فرهنگی مردم جنوب غرب کشورمان با مردم شمال شرق کشورمان نداریم اما سنگ بزرگ علامت نزدن است.چرا که اگر مراد همانی باشد که ایشان گفته است ؛ اهواز در ۱۰۰ کیلومتری آبادان است و اتفاقا فرهنگسرا هم داشت که خب لابد صلاح مملکت خویش خسروان دانند که البته نگاه به افق های خیلی دور در شهرداری آبادان همیشه وجود داشته مثل انواع خواهر خواندگی ها با چین و ماچین و ونیز و روستاهای ایتالیا تا نوشتن کتاب درباره تاجیکستان و اخذ مدرک دکترا از دانشگاه های تاجیکستان!

متاسفانه پیچاندن لقمه به دور گردن در بسیاری امور شهرمان آبادان بواسطه ی نبود نظارت مستمر و هوشمند ؛ اپیدمی شده است ؛ بطوری که اگر حسابرسی واقعی از بسیاری ادارات موجود در شهر صورت بگیرد در خواهیم یافت که رقم قابل توجهی از بودجه و اعتبارات خرج “اتینا ” میشود و بقولا هزینه های جانبی از خود هزینه های اصلی پروژه فراتر می رود. در همین دید و بازدیدهایی که این معاونت برای خود برنامه ریزی کرده قرار شده در هر بازدید علمی ؛ یک یا دو نفر نیز از کمیته ی فرهنگی شورای شهر در این سفرهای علمی ایشان را همراهی نمایند که با این حساب خانم ها یسری خلف دریس؛ مریم نصاری و آقای عبدالرضا قاسمی زاده از این پس مسافر همراه خواهند بود.

ظریفی در این باره می گفت اگر هزینه های هر سفر که شامل بلیت پرواز و اقامت و خورد و خوراک و یحتمل ؛ سوغاتی برای بازماندگان از سفر می باشد را در جایی ذخیره نماییم شاید بشود با آن کارهای مهم تری هم انجام داد مثل کمک مستقیم و بی واسطه به مساجد پرآوازه ی شهر که از فرط نداری ؛ چراغشان هم دیگر سویی ندارد و جز همت کلیدارش که بوقت غروب فقط اذانی از بلندگوی بوقی اشان پخش می کند ؛ هیچ اتفاق خجسته ی فرهنگی در آنها رخ نمی دهد.

براستی معاونت فرهنگی هنری و به عبارتی درست تر ” فرهنگی ـ اجتماعی ” چه می کند؟ آیا برای نداشتن فرهنگسرا باید دست روی دست گذاشت و هیچ برنامه ای ارائه نداد؟ چه کسی گفته لازمه ی برنامه داشتن و کار اجتماعی کردن ؛ برخورداری از ساختمانی است که تابلو زده باشند ” فرهنگسرای فلان؟” آیا نمی شود با آموزش و پرورش آبادان قرار دادی نوشت که به موجب آن ؛ بتوان از فضاهای موجود در مدارسی که یک شیفته هستند بعنوان فرهنگسرا استفاده کرد؟ شما اگر اهل برنامه ریزی و تدبر باشید قطعا می توان برای مردم کار کرد.

اصلا کی گفته در شرایطی که هنوز فرهنگسرا ندارید  بلند بشوید به این شهر و آن شهر بروید! که چه بشود؟ اگر می خواهید بدانید آن ها چه می کنند می توانید وارد سایت های آنان بشوید و با رزومه و عملکردشان آشنا بشوید.اینکه مشهد ۱۷ فرهنگسرا دارد و شیراز ۲۳ تا چه دردی از من آبادانی دوا می کند که سال قبل گروه برگزیده ی تاتر شهرم که برگزیده ی حضور در جشنواره فجر شده بود با نداری و فقر گسترده ی مالی ناشی از عدم حمایت از هنرمندان به تهران برود!

بنده هم می دانم که ردیف های اعتباری و بودجه ای چه معانی و مفاهیمی دارند و در حالی که در فلان ردیف ؛ اعتباری وجود ندارد که بشود یک ساندویچ فلافل خرید در ردیفی دیگر می توان به یمن وجود اعتبار های مکفی ؛ دهها متر بنر چاپ کرد.

نکته مهم دیگری که شهرداری و یا حالا معاونت فرهنگی ـ اجتماعی شهرداری آبادان می باید مد نظر داشته باشد قیمومیت محوری خود می باشد. متاسفانه وقتی از سوی معاونت فرهنگی ـ اجتماعی شهرداری آبادان می شنویم که می گوید : ” جلسه‌ای خصوصی با وحید جلیلی؛ معاون فرهنگی شهرداری مشهد داشتیم. وی در مباحث هنری نیز ید طولایی دارد. با توجه به برنامه‌هایی که برای دهه فجر پیش رو داریم، در خصوص موسیقی انقلاب و دفاع مقدس پیشنهادهایی از جمله برگزاری جشنواره‌ای در این زمینه را به ما ارائه دادند. وی حتی حسین قوی‌فرد که سبکی همچون حامد زمانی را در آبادان کار می‌کند، می‌شناخت که نشان‌دهنده این است که فعالیت‌های فرهنگی و هنری که در شهر آبادان انجام می‌شود، رصد می‌کند. یکی دیگر از پیشنهادهای مطرح شده این بود که در خصوص مشترکات موجود میان مشهد و آبادان برنامه‌ریزی کنیم.”

حرف ما این است که ایشان یا کلا هر کس دیگری که قرار است متصدی و متولی امور فرهنگی ؛ هنری و اجتماعی شهرداری آبادان باشد تا زمانی که NGO ها اعلام موجودیت نکنند و هیت های امنایی که با حضور تمام اقشار ـ نه قشر خاصی ـ انتخاب نگردند نه اجازه دارند و نه حق دارند برنامه ریزی خرد نمایند. قطعا در هر ساختار سازمانی سیاست های کلان و یا همان راهبردی ترسیم می شود و این گروه های مردمی هستند که باید مطابق با سیاست های کلان ؛ راه و شیو ه های پیشنهادی خود را ارائه نمایند و پس از طی مراحل قانونی و اخذ مجوزهای لازم ؛ دستورالعمل اجرایی آن داده بشود.

کوتاه سخن آن که ؛ اگر قرار باشد سازمان فرهنگی اجتماعی شهرداری آبادان در آینده ای نامعلوم به منصه ی ظهور برسد و مسوولان آن زمانش نیز همچون مسوولان این زمانش ؛ ندانند که چگونه باید برنامه ریزی کرد ؛ چشممان آب نمی خورد که نمی خورد.

و آخرین خبر: مقصد بعدی تیم فرهنگی ـ اجتماعی و هنری آبادان شهر اصفهان است.