همراه با قهرمان ورزشی و پاسداشت آنان !
قهرمانان را دوست داریم. برای اینکه افتخار آفرینی آنان را ببینیم به هر ترفندی دست می زنیم تا در قاب جادویی تلویزیون ؛ به طور مستقیم بیننده ی قهرمانی شان باشیم. بجز فوتبالی ها که تخم دو زده برای این مملکت و ملت میگذارند و روی چشمانمان جای دارند ! الباقی رشته ها توسط مسوولان و نه ملت ؛ نخودی فرض می کنند.
وقتی مسعود شجاعی برای دیدار با خانواده اش به آبادان می آید همه درها را می زنیم تا این ارزنده قهرمان ملی فوتبال را ببینیم و با او عکس یادگاری بیاندازیم. اما وقتی قهرمانان دیگر رشته های ورزشی از مسابقات به خانه بازمیگردند اصلا انگار نه انگار کسی با مدال آمده است.
این اوضاع قمر در عقرب خاص آبادان نیست که در اکثر قریب به اتفاق شهرهای میهن عزیزمان به چشم می خورد.نمونه های زیر تنها بخشی از نامردمی مسوولانی است که هنگام حضور در مقابل دوربین های تلویزیونی لبخند را فراموش نمی کنند.
• امید ستایش‌پور قهرمان رشته پاور لیفتینگ با مدال‌های زیاد کشوری و آسیایی = دستفروشی
• مجتبی مرادی قهرمان کشتی آزاد ۱۳۹۰ = سمبوسه فروشی در دزفول
• محمد یوسف رئیسی، کاپیتان سابق تیم ملی کریکت بزرگسالان و سرمربی تیم ملی کریکت ایران = بنزین فروشی کنار خیابان‌های نیک‌شهر
• صادق پاکدامن، عضو تیم ملی نجات غریق و دارنده مدال طلای مسابقات جهانی “ادلاید”= فلافل‌فروشی در برازجان
• سجاد پیرآقا یارچمن، قهرمان المپیک ناشنوایان سال ۲۰۱۳ = سیگارفروشی در تبریز
• فرشاد درکه، قهرمان ﮐﯿﮏ ﺑﻮﮐﺲ ایران سال ۲۰۱۲= مدتی کارتن‌خوابی و امروز کار در فست‌فود و خوابیدن زیر سینک همان مغازه
