مدیرانی که می آیند؛ درد این است !
انتصاب مدیران تابع ضوابطی است که بخش عمده آن مترصد روابط درو دستگاهی و فرا دستگاهی است!
تا چند سال پیش مسوولان ارشد خوزستان یکی از دلایل مدیر پذیر بودن شهرهای جنگ زده ی آبادان و خرمشهر را فقر نیروی انسانی متخصص اعلام می کردند که البته ما هم مثل شما کذب محض بودن این دلیل را می دانیم.
با راه اندازی مراکز دانشگاهی متعدد در شهر آبادان و نیز خرمشهر گمان می رفت موضوع نبود نیروی متخصص تحصیلکرده حل بشود اما در همانگونه که همه می دانیم اولا سهم آبادانی ها و خرمشهری ها در این دانشگاه ها جای تامل دارد و ثانیا بی توجهی محض دولت به جریان استخدام ها موجب شده که اکثر اداره ها با حد اقل نیرو و یا در صورت مجوز محدود استخدامی با اعمال نظر برخی نمایندگان مجلس ؛ سهمیه مربوطه به نور چشمی ها داده شده است.
با نگاهی بر اداره ها و سازمان های دولتی مستقر در آبادان و خرمشهر با انبوهی از مدیران غیربومی روبرو می شویم. مدیرانی که بی هیچ ویژگی منحصر بفردی و فقط و فقط بخاطر رابطه (در نگاه مثبت به موضوع) و یا بخاطر تنبیه به این دو شهر گرم و کم امکانات فرستاده شده اند!
براستی ماجرا چیست که مدیران آبادان را از شهرهای شمالی خوزستان می آورند.جالب آن که برخی از مدیران از جمله ی ناکارآمدترین هایی هستند که در محل کار پیشین خود ضعیف بوده اند.
به نظر می رسد ادامه ی وضعیت موجود و بی توجهی محض و معنادار به نخبگان و تحصیلکردگان بومی همان نتایجی را به بار خواهد اورد که طی ربع قرن گذشته و موضوع بازسازی آبادان و خرمشهر قابل مشاهده می باشد.
ذکر این نکته مهم است که پیش از این مباحثی داشتیم درخصوص مدیران بومی یا غیربومی و این که چقدر این مبحث می تواند مشکل گشای معضلات موجود باشد.به نظر نگارنده استفاده از مدیران بومی با توجه به وابستگی عاطفی به شهر و دیار خود قطعا دلسوزانه تر و پیگیرانه تر خواهد بود تا آن مدیری که مثلا از یاسوج و ایلام آمده و هیچ دلبستگی و آشنایی با آبادان و خرمشهر و مردمانش ندارد.
آن هنگام که دولت تدبیر و امید آمد باور کرده بودیم که اندیشه و منطق حاکم بر انتصابات گردد؛ خواب شیرینی که تعبیر نشد.
