شور خدمت یا شوق پرواز ؟
آبادان ؛ نگین درخشان ۸ سال دفاع مقدس است که در طول آن سال های پرحماسه ؛ تا پرتگاه سقوط پیش رفت اما با مقاومت جانانه ی فرزندان برومند خود از آغوش مام میهن جدا نشد و تا به ابد ترجمان بلامنازع مقاومت شد و رزمندگان دلیرش هر یک اسطوره ای شدند تا نظام الهی جمهوری اسلامی ایران به آبادان و آبادانی افتخار کند.
گرچه پس از سپری شدن جنگ ؛ نامهربانی هایی از سوی نامدیران و شبه خادمان این جغرافیای مطهر دامن گیر آبادان و آبادانی شد لکن ویژگی بارز مردمان خاکی صفت آن که همانا کم توقع بودن است باعث شد تا با تمام کاستی های موجود به دیار خویش پایبند بمانند و ارق همیشگی شان نسبت به آبادان ؛ پر صلابت باقی بماند.
با نگاهی به جمیع طرح های عمرانی در آبادان در بازه زمانی ۱۳۶۸ تا به امروز آن چه به روشنی قابل لمس است انبوه اقداماتی است که بیشتر جنبه بهینه سازی داشته و آن دسته از طرح های بزرگ مثل احداث پل کابلی و بلوار شهدای هسته ای که با صرف هزینه های کلان به انجام رسیده خود گویای کیفیت نظارت بر کیفیت انجام این پروژه هاست.
طرح های عمرانی و بهسازی شهری هر چه که بودند و هستند نتوانسته اند چهره ی جنگ زدگی را حتا در مرکز شهر پاک کند.با گذشت ربع قرن از پایان جنگ ؛ همچنان ترکش گلوله و خمپاره از ورودی شهر تا شطیط میهمان چشمان نظاره گری است که آبادان را ام القرای مقاومت و نماد سازندگی شنیده اند.
ساختن ویرانه کار دشواری است و نیازمند برنامه ای منسجم و بلند مدت است.در طول این ربع قرن تیم های مختلفی سکان دار شهرداری آبادان شدند تا زیبایی از دست رفته را به شهر بازگردانند.شهردارهایی نیز آمدند و رفتند که هر کدام بنا به سلیقه ی خود و نه خرد جمعی ؛ سنگفرش کردند و رنگ زدند و گل و بوته بر رخسار دیوارهای تکیده ی جنگی نقش بستند و آخرش هم مردم ماندند و نقش و نگارهای پوسیده بر دیوارها.
برخی از شهردارها چنان کار کردند که صدای پیمانکاران بومی درآمد و اولین شورای شهر ؛ کارش را ساختند تا فرمانبرداری کند نه فرماندهی.
تجربه شوراهای اول تا سوم آبادان ؛ اصلا شیرین نبوده چرا که بیشتر از عمران ؛ وظیفه ی ماله کشی بر کیلومترها حفاری شهری از آب گرفته تا فاضلاب را بر عهده داشتند که آن هم ناموفق بود هم در ماله کشی و هم در بهبود وضع آب و فاضلاب شهری که خود قصه ای دیگر است.
طی این سال ها تجربه ی برخورداری از شهرداران کوشا نیز در ذهن مردم آبادان باقی است. صرف نظر از بازی های موجود و روابط غیر دوست داشتنی در بین برخی جریان ها به صراحت از دکتر بحرینی و مهندس فرزان بعنوان دو شهردار کوشای آبادان نام می بریم که جالب است هر دوی آنان را بخاطر گمانه زنی ها در حضور در انتخابات مجلس با ترفندهایی متفاوت از گردونه ی شهرداری و نیز شهر آبادان خارج نمودند که قضاوت را به شما می سپاریم.
اما اینک شهر آبادان برخوردار از شهردار جوان و خوش فکری است که بواسطه ی درآمدهای خوب و مناسبی که دستگاه شهرداری به برکت سهم آلاینده ها و ورود و خروج کالا بویژه خودروهای پلاک اروند و نیز انبوه نیروی غیربومی شاغل در پالایشگاه دارد امورات را بگونه ای می گذراند که مردم خدمات ندیده شهر ؛ این خدمات را بسیار بزرگ و ارزشمند می بینند و البته برخی رجال با نفوذ سیاسی و غیره نیز گاه و بی گاه پرچم حمایت خویش را به نفع مهندس شیرازی به احتزاز در می آورند.
شهردار کنونی آبادان مدیر مدبری است و در آن شکی نیست چرا که توانسته است کارهایی را به انجام برساند که مردم آن را لمس می کنند اما آیا توانسته است چهره جنگی شهر را بازسازی و بهسازی کند؟ آیا توانسته است چهره ی بازار قدیمی احمدآباد را نوسازی که نه بهینه سازی کند تا در فصل بارندگی ها مردم در گل و لای بازار زمین نخورند؟ آیا توانسته پیاده روها را بگونه ای ساماندهی کند که افراد معلول و نیز سالخوردگان بی دردسر و حادثه طی مسیر نمایند؟
آیا شیرازی توانسته است پارکینگ طبقاتی بسازد؟ آیا توانسته است از تغیر کاربری منازل واگذاری شرکت نفت جلوگیری کند؟
مدت هاست سینما کیهان در چهار راه احمدآباد با آن وضع نزار خودنمایی می کند ؛ آیا شهرداری آبادان و نه شخص مهندس شیرازی ؛ توانسته است به صاحب این سینما و سینما شیرین اولتیماتوم قانونی بدهد و شهر را زیبا کند؟
رودر بایستی را کنار بگذاریم و به صراحت بگوییم که ربع قرن برای انجام ندادن کارهای اساسی و در عوض قلم و سطل رنگ دست گرفتن ؛ ظلم زیادی است که مردم آبادان – عجبا – تحمل کرده اند.
مهندس فرزان در دوره ای که شهردار بود ؛ تبدیل به سوپرمن شده بود.مردم کوچه و بازار قدردانش بودند و او را فرشته ی نجات شهر می خواندند ؛ تا اینکه خبر کاندیداتوری وی برای مجلس منتشر شد.او نامزد وکالت مردم شده بود و همین کافی بود تا عده ای تمام خدمات او را تبلیغاتی بخوانند تا شاید از چشم مردم بیافتد که افتاد!
امروز نیز شورای چهارم شهر درگیر همان سناریوی زمان مهندس فرزان شده است.برخی مهندس شیرازی را لایق نمایندگی شهر می دانند و از حالا به فکر به راه انداختن کمپین حمایتی نیز هستند . فارغ از آن که مهندس شیرازی کاندیدا بشود یا نشود آن چیزی که الان مهم تر است کمک کردن به وی و نظارت دقیق بر عملکرد ایشان است.مثلا شورای شهر در تعامل با شهرداری نباید بگونه ای عمل کند که شهردار احساس کند حاشیه امنیت دارد و می تواند مجوز هر لایحه ای را از این شورا بگیرد.
شورای چهارم آبادان که این روزها درگیر انتخاب رییس خود است نیز بجای نگاه احساسی و درون گروهی تعدادی ؛ فردی را از بین خود بعنوان رییس شورا انتخاب کنند که اولا استقلال رای و عمل داشته باشد و ثانیا دارای شخصیت مدیریتی لازم باشد.
با نگاهی به ۱۳ عضو شورا به راحتی می توان گزینه های مناسبی را برای ریاست شورا کاندیدا کرد. هنر شورا باید در آن باشد که به دور از گروه گرایی و تفرقه به این مهم دست یابد چرا که نمایندگان مردم در شورا ؛ ابتدا نماینده ی مردم هستند و بعد عضو شورا بنا براین خدایی ناکرده هوا و هوس و وابستگی به پست و مقام و مرتبت قطعا موجب فناست.
مردم از شورا ی شهر انتظار دارند که شفافیت را در ارائه دخل و خرج شهرداری از طرق مختلف به سمع و نظر شهروندان برسانند تا اگر چنانچه روزی ناچار شدند برای برخی پرسش ها مثلا به تراز مالی اشاره ای کنند جای ابهام باقی نماند.
شهردار بعنوان شخصیتی حقوقی حق دارد از همکاران ستادی خود در شهرداری حمایت کند و قطعا ایشان نیز می دانند که شورا وظیفه دارد در پاره ای موارد با طی مسیرهای قانونی و حقوقی حساب کشی کند و این اصلا به مثابه ی تخریب نیست که بالعکس نشانه ی هوشمندی آن دسته از اعضای شوراست که علاح وقایع احتمالی را پیش از وقوع در نظر گرفته اند.
و در پایان آرزو می کنیم و امیدواریم که شهرداری آبادان اقدامات گسترده ی عمرانی و زیربنایی خود را با رویکرد شور خدمت و نه شوق پرواز و با مشاورت و همفکری شورای شهر آغاز کند تا شهر آبادان به گونه ای تغییر کند که بتوان مدعی بود کار اساسی صورت گرفته است. انشالله.
