ترسـم نرسـی به کــــعبه
بی آن که وارد مباحث سیاسی داغ روز بشویم و یا اصلا گوشه نگاهی به تحرکات شبهه دار فعالین این عرصه داشته باشیم می خواهیم به زلالی و صداقت بگوییم و بنویسیم. مناسبت های شیرینی در دو ماه رجب و شعبان وجود دارند که پرداختن و پاسداشت هر کدام از آن ها وصل است به اعتقادات ما شیعیان. از میلاد مولای متقیان ؛ علی (ع) گرفته تا میلاد فروغ و چراغ هدایت بشر ؛ مهدی موعود (عج) در نیمه ی شعبان ؛ همگی مورد نظر بزرگان دین بوده و هستند اما در دیار ما آبادان با توجه به عدم تعریف روشن از شادمانی و جشن ؛ بزرگداشت این مناسبت های فرخنده در دایره ای از شک و تردید قرار گرفته است.
جشن های مذهبی در مکان های مذهبی نظیر مساجد و تکایا عینیت می یابند و در کنار توضیحات کارشناس های امور دین تکمیل خواهد شد اما در اینجا و شاید هم در دیار شما به دلایلی نظیر ضعف بنیه ی مالی مردم در تامین هزینه های جاری این جشن ها ؛ شاهد عدم برگزاری یا کم فروغ بودن مراسمی هستیم که هم جای تاسف دارد و هم خجالت از محضر ائمه اطهار علهیم السلام بویژه سلاله مطهر پیامبر اعظم مهدی صاحب الزمان (عج) که شاهد و ناظر اعمال و نیات ماست.
در این بین برخی دلسوخته که دغدغه های فرهنگی نیز دارند در وبسایت های خبری و نشریات خودشان به گونه ای قلم زده اند که انگار برپایی مجالس سرور و شادی برای ائمه (ع) ضرورتی ندارد و صرفا می بایست به انواع عزاداری های مرسوم و آمده در تقویم دین و تازگی ها انواع عزاداری های ابتکاری حضرات پرداخت.
در همین آبادان خودمان یکی از مساجد مراسم اربعین امام علی (ع) را برگزار می کند و در خیابان بنر هم نصب می کند اما همین مسجد موالید مبارک رجب و شعبان را درک نمی کند !
سخنران معممی بر روی منبر در شب میلاد آقا امام حسین (ع) حضار را دعوت به شنیدن مصائب کربلا می نماید و آه و ناله راه می اندازد !
هیئتی مذهبی سالروز شهادت امام جعفر صادق(ع) را دهه ی صادقیه نامگذاری می کند و بنر نصب می کند !
در شب میلاد حضرت علی اکبر(ع) و روز جوان هیچ تحرکی و بیانیه ای و نوشتاری از سوی حضرات عزامحور نمی بینیم !
اسلام دین نشاط و سرور است و مسلمانان به خوشرویی و بشاش بودن توصیه شده اند اما ظاهرا برخی مسائل دنیوی نظیر مقام و منزلت های دنیوی ؛ عده ای را بر آن داشته تا فقط سیاهی ها و عزاداری ها را ببینند و با استفاده از رانت قدرتی خود مانع از شادی و نشاط مردم در ایام و مناسبت های یاد شده بشوند.
شادی و نشاط در اسلام تعریف ویژه ای دارد که از آن بعنوان شادی حلال یاد می شود که با توجه به مقتضیات زمان می باید تعریف تازه و نویی از آن از سوی کارشناسان و علمای دین ارائه گردد.
برداشت سلیقه ای از دین بزرگترین آسیب را به جامعه می زند.مثلا در باب استفاده کردن از موسیقی در جشن ها : آن چه از کلام مراجع عظمای تقلید بر می آید تاکید بر فساد آوری است که اگر غیر از این باشد مانعی ندارد.
نظرات علما و مراجع تقلید
سؤال: حکم استماع موسیقی های صدا وسیما یا اداره ی ارشاد، ساخت و تعلیم و خرید و فروش ابزار آلات موسیقی چیست؟
حضرت آیة الله سیستانی: «اگر موسیقی مناسب مجالس لهو و عیاشی نباشد حرام نیست.»
حضرت آیة الله تبریزی: «گوش دادن به موسیقی لهوی که مناسب مجالس خوش گذارنی می باشد، جایز نیست و همچنین ساخت و تعلیم و خرید و فروش ابزار آلات موسیقی لهوی جایز نیست.»
حضرت آیة الله خامنه ای: «هر گونه نوازندگی مطرب لهوی که متناسب با مجالس عیش و نوش باشد حرام است.»
حضرت آیة الله فاضل لنکرانی: «موسیقی اگر مطرب و مهیج و مناسب مجالس لهو و لعب باشد حرام است و در غیر این صورت مانعی ندارد و مرکز پخش تأثیری در حکم ندارد.»
حضرت آیة الله بهجت: «اگر موسیقی مطرب باشد، استماع و خرید و فروش آن حرام است.»
حضرت آیة الله صافی گلپایگانی: «آنچه را عرف مردم موسیقی می دانند،
ستماع آن و ساخت و تعلیم و تعلم و فروش آلات آن حرام است.»
حضرت آیة الله مکارم شیرازی: «کلیه صداها و آهنگ ها که مناسب لهو و فساد است، حرام و غیر آن حلال است و تشخیص آن با مراجعه به اهل عرف عام خواهد بود.»
حضرت آیة الله مظاهری: «اگر موسیقی لهوی و تحریک کننده باشد، حرام است.»
حضرت آیة الله گلپایگانی (رضوان الله تعالی علیه): «غنا کشیدن صدا و دور دادن آن به کیفیّت خاصه ی طرب آور است که مناسب با مجالس لهو و محافل انس و طرب و موافق با آلات لهو ولعب است و خواندن به نحو غنا و گوش دادن به آن و تکسب به آن حرام است و فرقی نمی کند که همراه با آلات لهو خوانده شود یا نه و در کلام باطل استعمال شود یا در قرآن یا دعا یا مرثیه یا شعر.»
به هر حال جامعه ی کنونی ما نیازمند انتقال ارزش ها و باورهای دینی است. بویژه آن که دشمنان تکفیری و وهابیت تشنه به خون ما شیعیان در نزدیکی ما خیمه زده است .ما باید بتوانیم و البته همت نماییم که باورهای ارزشی را با ظرافت تمام و نگاهی هنرمندانه به جوانان منتقل کنیم و قبول کنیم که نگاه یک سویه در حوزه ی دین و مذهب ؛ خواه نا خواه دافعه ایجاد می کند. برای مثال عرض می کنم که تغییر لحن روحانیونی که در حوزه ی ادبیات کودک و نوجوان فعال هستند و یا آنانی که مجریگری برنامه های کودک و نوجوان را در شبکه های اسلامی بر عهده دارند با آن چه که بخش سنتی روحانیون مد نظر دارند تفاوت های آشکاری دارد اما هر دو در یک مسیر هستند و این همان چیزی است که مد نظر نگارنده می باشد.
در یکی از سایت های به ظاهر خبری اما در اصل تشکیلاتی خواندم که به شدت به مسوولان آبادان تاخته بودند که چرا در فلان تاریخ که اتفاقا مناسبت عزا هم بود در شهر نبوده اند تا در یکی از مراسم ها شرکت کنند ؟! حال می خواهم از نویسندگان آن مطلب بپرسم که شما در مناسبت های مبارک رجب و شعبان کجا بودید؟ چقدر سعی کردید با جوانانی ارتباط برقرار نمایید که پوشش و رفتار آن ها همواره دغدغه ی شما بوده و هستند؟ قطعا شتر سواری دولا دولا به مقصد نمی رسد و بی شک بار کج ؛ سالم به منزل نخواهد رسید.
مهرداد معماری
