جزیره شادمانی سنگ محک مدیران آبادان

ساحل زیبای بهمنشیر دارای چشم انداز بسیار زیبایی است که  تا پیش از جنگ  از نقاط دیدنی آبادان به شمار می رفت. انبوه نخلستان بلند قامت  حاشیه بهمنشیر و  جریان زندگی در کنار انهار زیبایش که به وقت بالا آمدن آب ( مد) پذیرای مرغابی های محلی است و  وجود صیادان محلی که  زینت دهنده ی این آبراه حیاتی شهر آبادان ؛ جلوه ای نو در دیدگان به تصویر می کشد که  گویی آرامشی ذاتی را به تو هدیه می دهد.

در جریان جنگ تحمیلی و به تبع آن توقف لایروبی  و بی توجهی دولت های پس از جنگ نسبت به لایروبی اساسی و فراگیر رود بهمنشیر و  سو مدیریت در بالا دست این رودخانه و ورود پساب های صنایع نیشکر و کاهش محسوس  دی بی رودخانه و از سویی سو تدبیر در شهر آبادان که  هدایت  بخشی از فاضلاب شهری را با  عنایت به گسترش شهر به سمت حاشیه ی این رودخانه  به دلیل  قطع ارتباط شهر با ساحل اروند  ؛ همه و همه دست در دست هم دادند تا  ابتدا نخلستان های  حاشیه این رودخانه  بخاطر پیش روی آب خلیج فارس  رو به شوری و نابودی تدریجی ببرد و  دوم ؛ زیبایی های ذاتی آن  به نابودی کشانده بشود که در جمع می توان دو عامل طبیعی و انسانی را تواما  مقصر دانست.

عکس: محمد رضا دهداری/خبرگزاری مهر

چند سال پیش سرمایه گذاری  آمد و طرح جزیره ی شادمانی را در قالب مکانی تفریحی بر اساس آب ؛ نظیر آن چه در مشهد به نام شهر بازی آبی می شناسیم پیشنهاد نمود که  شنیده ها حکایت از آن داشت که آنقدر او را در هزار توی هزار دالان ها و بخشنامه های اداری و غیر اداری سر دواندند که عطایش را به لقایش بخشید و رفت.

بعد از به روی کار آمدن دولت  تدبیر و امید ؛ استاندار آبادانی خوزستان طرح جزیره شادمانی آبادان را  در زمره ی چهار طرح بزرگ گردشگری خوزستان با هدف ایجاد قطب گردشگری و جذب سرمایه در استان و منطقه اعلام نمود که  البته طرح تفضیلی آن از سال ها قبل موجود بود . فرماندار ویژه آبادان نیز با اعلام  جزم بودن عزمش در اجرایی نمودن این دستور از مسوولان و بالاخص شهردار آبادان خواست که مقدمات اجرایی این طرح را آماده نماید.

شهرداری آبادان در 18 اردیبهشت 1393 طی گزارشی در محل فرمانداری آبادان اعلام کرد :کار نخاله برداری و پاکسازی جزیره شادمانی انجام شده است و در بحث سکونتگاه ها در این منطقه نیز تشکیل پرونده شده است و سکونت گاه های دارای سند و یا فاقد سند از یکدیگر تفکیک داده شده اند و آن دسته از سکونتگاه هایی که فاقد سند هستند پس از تشکیل و تکمیل پرونده و طی مراحل قانونی و قیمت گذاری توسط سه کارشناس مربوطه نسبت به تملک آنها اقدام می شود. 

جزیره شادمانی آبادان قرار است در 47 هکتار از اراضی حاشیه ای رودخانه بهمنشیر احداث بشود و در گام نخست  پیست های دوچرخه سواری، اسب دوانی و دو میدانی پیش بینی شده است. این طرح به نوبه ی خود علاوه بر گسترش شهر به دو طرف حاشیه ی بهمنشیر می تواند بطور مستقیم و غیر مستقیم در اقتصاد منطقه و کاهش نرخ بالای بیکاری که به گفته ی فرماندار 27 درصد است تاثیر گذار باشد.

اما نکته ای که در کنار تمام این حرف های خوب و امیدوار کننده لازم به عرض می باشد ؛ هنر مدیریت و از آن مهم تر اشخاصی هستند که در کسوت مدیر می بایست در این جهاد اقتصادی و تحول عظیم اجتماعی ؛ اقتصادی و فرهنگی ایفای نقش کنند.

بی تعارف می گوییم اگر قرار باشد مدیرانی از جنس و کیفیت مدیرانی که با انواع و اقسام کم کاری ها قدمی در راه  تعالی بیشتر و برخورداری مردم شریف آبادان در کم شدن حجم سنگین سختی های زندگی نظیر کیفیت پایین آب شرب لوله کشی ؛ وضعیت بغرنج فاضلاب که تنها در سال های 91 و 92 بیش از ده خانواده را عزادار نمود ؛ کیفیت پایین از سویی و گران خدمات اینترنت و پهنای باند ؛ وضعیت اسفبار نظافت عمومی بویژه در بازار ؛ عدم مبارزه جدی با جانوران موزی نطیر موش که از سر و کول مردم بالا می روند ؛ نامدیریتی در هدایت آب های سطحی به وقت بارندگی ؛ عدم کنترل و نظارت جدی بر بنگاه های املاک و فروشندگان مواد غذایی ؛ توزیع بی دردسر مرغ زنده و ماهی در بدترین شرایط در بازار احمدآباد و کوچه پس کوچه ها و کنار خیابان ها ؛ توزیع آزادانه ی آب شرب در کوچه ها و محله ها بی آن که نظارتی بر آنان باشد ؛ به کار گماردن  نیروهای غیر بومی در فرصت های اندک شغلی ؛ عقد قرارداد با پیمانکارهای غیر بومی و ....بر سر کار باشند ؛ ناگزیر به آنیم که  هم روند اجرایی را کند و هم بازار کار آتی را از آن مهاجران آتی بدانیم.

آیا پس از اعلام گستره ی تازه منطقه ی آزاد اروند شاهد هجوم  به  اعتقاد ما ‹‹ دلالان زمین و زمین خواران آشکار و پنهان ›› و به تعبیر مسوولان منطقه آزاد ‹‹ سرمایه گذاران›› به منطقه نبودیم؟ مگر در همین مدت کم شاهد مهاجرت مردمی که تاب تحمل نرخ های سر به فلک کشیده ی مسکن را نداشتند نبودیم که آبادان را برای همیشه ترک کردند و یا در شرف آنند؟ آیا مسوولان و مدیران برنامه ریز که شال و کلاه کرده و به سراغ حاشیه نشین های بهمنشیر رفته اند تا آن ها را مجاب به تخلیه خانه و کاشانه نمایند حاضرند به نرخ های بقولا بادکنکی و حبابی  امروز!!! به آن ها پول بدهند؟

مدیران کنونی آبادان در خصوص مشکلات مسکن مهر می بایست به مردم بگویند که چرا آن فرصت طلایی خانه دار شدن مردم را در شوره زارهایی رقم زدند که عمر مفید خانه را به زیر 10 سال می برد؟

مدیران کنونی آبادان باید به مردم بگویند که چرا مسوولان آبفای آبادان اصرار دارند که آب لوله کشی شهر قابل شرب است .

اینها نه از در گلایه که از در جلب اعتماد و اعتمادسازی عمومی برای پیشبرد برنامه های کلان آتی است. آیا بهتر نیست ابتدا رفاه ملموس به مردم بدهیم و بعد به فکر هزینه کرد های میلیاردی تفریحی و سرگرمی باشیم؟ البته که ما هم می دانیم حساب هر پروژه از دیگری سواست اما عاقلانه تر و هوشمندانه تر نیست که ابتدا دستی بر سر و صورت پر ترکش و فرسوده ی شهر بکشیم آنگاه شهربازی بسازیم؟ نکند نتیجه ی کارمان به شمالی و جنوبی تر شدن  شهر بیانجامد !

و در پایان می گویم که مرحوم دهخدا در لغت نامه ی خود می نویسد: سنگ محک ؛ سنگی است که بر آن زر و سیم عیار کنند.