توافق با قدرتهای جهان لازم و ضروری است
ماراتن گفتگوهای چند ساله ی ایران با قدرت های جهان برای رسیدن به فهم مشترک در خصوص برنامه هسته ای ایران در واپسین ساعات ۱۳ فروردین ۱۳۹۴ با صدور بیانیه ی تفاهم سیاسی ادامه داشت تا از این پس با رویکردی مثبت و قابل دسترسی تر بدنبال توافق نهایی باشیم.
انقلاب اسلامی با شعار گفتمان منطقه ای و بین المللی موجودیت خود را به جهانیان اعلام نموده بود ولی وقایعی چون جنگ تحمیلی و شارژینگ عناصر فریب خورده ی داخلی نظیر گروهک منافقین و اقدامات مسلحانه ی آنان و برخی گروه های ضد انقلاب در کردستان و خوزستان ؛ موجب شدند تا این ویژگی منحصر بفرد یعنی گفتمان انقلابی فرصت ظهور نیابد.
پس از جنگ تحمیلی ؛ بویژه در دوره ی حاکمیت اصلاحات ؛ رییس جمهور وقت با طرح گفتگوی تمدن ها بدنبال بازسازی و ترمیم زمینه های تقویت گفتمان انقلابی شد که در این مسیر موفقیت های چشمگیری نیز بدست آورد.
در دوره اصولگرایان و تفوق آن ها بر قوه مجریه ؛ این گفتمان جای خود را به یارگیری و یارکشی و تشکیل قدرت های نوظهور منطقه ای و فرامنطقه ای با هدف مقابله با قدرت های بزرگ از جمله آمریکا داد.نتیجه ی این رو در رویی آن شد که قدرت های بزرگ بنا به ادعای شیخ نشین های خلیج فارس ؛ بخاطر آن چه آن را “ترس از ایران هسته ای” نامیده بودند ؛ علاوه بر حضورنظامی در منطقه ؛ با اعمال نظر در شورای امنیت سازمان ملل ؛ راه را برای تحریم های ظالمانه بر ضد ایران هموار نمودند.
ایران ما در مسیر تحریم های گسترده ای قرار گرفت که سهم خود ما در بروز این وضعیت ؛ کم از اقدامات کینه توزانه قدرت های بزرگ و نیز دولت های مرتجع منطقه نداشت. در واقع ما درگیر وضعی شدیم که خود ما نیز در بوجود آمدن آن موثر بوده ایم.
حضور ایران در اتاق میز مذاکره طی ۱۲ سال در حالی صورت گرفت که عزم جدی برای حل و فصل مسائل مبتلا به ؛ مشاهده نمی شد.گرچه بارها و بارها گفته می شد که تحریم ها هیچ تاثیری بر معیشت مردم نداشته است اما حسن روحانی رییس جمهور یازدهم ؛ بارها اعلام نمود که گرچه چرخیدن سانتریفیوژها مهم است اما چرخیدن چرخ معیشت مردم مهم تر است. این گفتار نشان از چرخش آشکار سیاست خارجی ما در قبال موضوع بومی انرژی هسته ای داشته و دارد.
پرسشی که مردم طی سال های گذشته از یکدیگر می پرسند این است که هزینه های سرسام آور دستیابی به انرژی بومی هسته ای چقدر بوده است؟ این حق مردم است که بدانند در قبال تورم کمرشکن و تحریم هایی که مستقیما با مقوله ی سلامت و معیشت آنان در ارتباط بوده و سختی و مرارت برایشان به بار آورده است به چه بهایی بوده است؟
آیا هزینه های صورت گرفته تا به امروز برای تولید برق توانسته است قیمت تولید برق را کاهش بدهد؟
آیا هزینه های بالای استفاده از انرژی هسته ای توانسته است نیاز بخش بهداشت و درمان ما به این انرژی را مرتفع نماید و هزینه های کمتری نصیب بیماران نیازمند نماید؟
توافق سیاسی صورت گرفته ؛ می تواند خط بطلانی بر پافشاری های بعضا غیر معقولانه ی دهه ی گذشته باشد ؛ گرچه قدرت های استعماری نیز در اتخاذ تصمیمات ما طی این مدت تاثیر زیادی داشته است اما باید پذیرفت که طی این سال ها دود ناشی از این سیاست ها صرفا و صرفا به چشم مردم رفت و هدر رفت سرمایه ی ملی ما (نفت) که ناگزیر از فروش آن از طرق غیر متعارف بودیم و نیز سختی و محدودیت در صادرات غیر نفتی ؛ موجب شد که بسیاری از صنایع ما آسیب جدی ببینند که ورشکستگی و بیکاری از تبعات آنان بوده است.
برخورداری از انرژی صلح آمیز هسته ای افتخاری بزرگ است اما بهای پرداختی آن تا مادامی که بر دوش مردم سنگینی کند نیازمند بازنگری است.
پایگاه خبری ـ تحلیلی نیوزآبادان
