جای خالی لابی های خدمت در آبادان

سرسبزی , عمران و آبادی ویژگی های مناطق توسعه یافته هستند.وجود منابع بزرگ و دائمی آب شیرین و خاک حاصلخیز و هوای مناسب باعث می شوند که منطقه ای خود را از دیگر مناطق یک جغرافیا جدا سازد.

شهر آبادان با برخورداری از آب و هوایی بیابانی و بسیار گرم و نیز قرار داشتن در مسیر تندبادها و توفان های نواحی بیابانی عراق و کویت و عربستان از جمله مناطقی است که علی القاعده نباید توقع داشت که سرسبز و خرم باشد. اما وجود دو رودخانه ی اروندرود و بهمنشیر در دو سوی شهر و مناسب بودن آب این دو برای امور زراعی و کشاورزی باعث شده که از زمان های قدیم محل مناسبی برای نخلداری و کشت و زرع انواع سبزیجات و صیفیجات باشد تا جایی که در مسیر آبادان به اروندکنار  آنجا که چندین روستای کوچک قرار دارد با انبوه نخلستان هایی روبرو می شوی که دیدن آن ها و قدم زدن در کنار نهرهای موجود در نخلستان ؛ باور بدی آب و هوا و گرد و خاک های پی در پی و گرمای بالای ۵۵ درجه تابستان را دشوار می کند و گویی نخلستان ها ؛ آب و هوایی دیگر و مطبوع دارند.

برعکس نخلستان ها کافی است سری به سطح شهر بزنیم تا در تقابلی کامل و متضاد ؛ معنا و مفهوم خشکی و خشونت آب و هوای حاره ای منطقه را در کنیم.اینک این پرسش مطرح می شود که چه دلایلی باعث می شوند که اکثر محلات آبادان از ذوالفقاری گرفته تا فیه دچار فقر شدید فضای سبز باشند؟ و به چه دلیلی منطقه ای مثل بریم و بوارده های جنوبی و شمالی اینقدر سرسبز و خرم می باشند؟ علت را اگر جویا بشویم فارغ از وجود تاسیسات لوله کشی آب خام در مناطق بیریم و بوارده و حتا کواترا که همگی از مناطق شرکتی (شرکت نفت آبادان) می باشند به حلقه ی گمشده ای به نام ” مدیریت فضای سبز” پی می بریم.

این که مدیران فضای سبز در یک قرن پیش علیرغم گرمای بی حد و حصر منطقه با درایت و هوشمندی کم نظیر خود ؛ بخشی از لندن را در این شهر آفتاب زده بر پا میدارند ؛ پیچیدگی خاصی ندارد اما  چرا مدیران غیر شرکتی شهری آبادان نتواسته اند و یا نخواسته اند از الگوی موفق مهندسان انگلیسی سازنده بریم و بوارده استفاده نمایند حکایت مورد نظر ماست.

نگاهی به منطقه بریم آبادان

بریم امروزی کوچک‌تر از مرزبندی کهن بریم است.در مرزبندی پیشین بخش بزرگی از مرکز کنونی شهر آبادان بخشی از بریم شمرده می‌شد.امروزه بریم در میان ساختمان شرکت نفت آبادان، پتروشیمی آبادان، و محله‌های هلال بریم و دهکده بریم مرزبندی شده است.شیوه ساخت خانه‌های ویلایی آن و سرسبزی و دیوارهای سبز از جنس شمشاد و مورد این کوی را زیباترین و خوش آب و هواترین بخش آبادان ساخته است.بزرگ‌ترین و زیباترین هتلهای آبادان یعنی هنل کاروانسرا و هتل آزادی(پارسیان)در این بخشند.

بریم و بوارده در زمان پهلوی از محلات خارجی‌نشین، مدرن و پولدارتر شهر آبادان بودند. در مورد وجه تسمیه نام بریم، همچین نقل است که این کلمه از کلمه انگلیسی BRIME به معنی حاشیه، کنار و لبه (که همان حاشیه رود اروندرود که محله بریم در کنار آن احداث شده است)گرفته شده است.

همچنین تمامی نیازهای شهرک نشینی در طراحی این منطقه لحاظ شده است مانند مدرسه ها، فروزشگاهها، باشگاهها و … .

نخستین کارخانه تهویه مطبوع کشور (و شاید منطقه) در این مکان برپای بود که هوای خنک آن از طریق کانال های زیرزمینی به خانه ها انتقال می یافت (کولر مجزا به صورت امروزی وجود نداشته). این کارخانه در حال حاضر تغییر کاربری داده و یک مکان ورزشی است.

شهر کنونی آبادان را در حالی باید از زمره ی فقیرترین ها در فضای سبز شمرد که دو روخانه ی دائمی آب شیرین و مناسب برای آبیاری گیاهان در کنار خود دارد منتها همان گونه که گفته شد نبود فعل خواستن و شاید هم نداشتن علم مربوطه در نزد مسوولان فضای سبز شهرداری آبادان موجب شده که بجز پارک معلم و تعدادی بلوار کم عرض در بین خیابان های پر ترد ؛ آن هم نه در تمام خیابان ها و یا بلوارها ؛ شاهد چمن های بی کیفیت و حد اکثر سه چهار نوع درخت باشیم و جالب تر آن که در هیچکدام از فضاهای سبز محدود شهر نشانی از در خت خرما که ویترین شهر آبادان است نمی بینیم.

واقعیت این است که شهر آبادان از نبود مدیران دلسوز و کاربلد در بخش فضای سبز هم ؛ رنج می برد.مدیرانی که بی برو برگرد محصول لابی های قدرت هستند.

آبادان امروز ما به شدت نیازمند لابی های خدمت است و نه قدرت.