بسکتبال آبادان در نقطه صفر
تنها مربی دارای مدرک درجه یک بسکتبال آبادان، بازیکن دعوت شده به اردوی تیم ملی دانشجویان ایران در سال‌های دورتر، سرمربی، سرپرست و بازیکن سابق تیم بسکتبال نفت آبادان، این روزها خانه‌نشین است، « سعید رحمانیان» با لباس ورزشی اما در عین حال به زوایه رفته در این فعالیت اجتماعی، به دفتر آوای خوزستان آمد تا از بسکتبالی که به گفته وی؛ در آبادان به نقطه صفر رسیده است صحبت کند، بسکتبالی که او روزگاری به خاطرش از سیب‌زمینی فروش، پول گرفت!
وضعیت امروز بسکتبال در آبادان را به چه صورت تحلیل می‌کنید؟
بدون تعارف، بسکتبال در آبادان به نقطه صفر رسیده است.
این نقطه صفر«مرگ» هم تعریف می‌شود؟
خیر. مرگ نیست، به این خاطر که می‌شود از همان نقطه صفر نیز شروع به حرکت کرد، به عنوان مثال می‌توان با استعدادیابی اصولی و با ایجاد امکانات در مدارس، از این نقطه خارج شد.
به شکل دقیق چه مدت است که بسکتبال آبادان به این نقطه رسیده است؟
حداقل هشت سال است که درگیر این مشکل هستیم به این خاطر که در این مدت، آبادان به غیر از یک یا دو نفر، بسکتبالیست مستعدی را رو نکرده است و به اصطلاح زیست‌شناسان، درگیر«متاسیون» شدیم یعنی اینکه با هر جهش، تنها یک نفر بالا رفته است.
آن یکی دو نفری که گفتید؛ استعدادهای روزهای رکود بسکتبال آبادان هستند، به سقف پیشرفت در این رشته ورزشی دست یافتند؟
به هیچ عنوان، برای اینکه هیچ وقت در مسابقات رسمی حضور پیدا نکردند، امید مرادی و علی رمضانی؛ دو بازیکن خوب ما بودند که یکی متولد سال ۶۸ و دیگری متولد سال ۶۹ بود، یکی از آنها امروز در بنگاه املاک کار می‌کند و به شکل کامل بسکتبال را کنار گذاشته و از دومی هم هیچ خبری ندارم.
علت این رکود و ایستایی چه بوده؟
وقتی که پشتوانه‌ای نباشد مسیر برای رشد گم می‌شود و این گم شدن تابعی از محیط و امکانات است، برای این استعدادهای قطره‌ای بسکتبال آبادان هم این امکانات و محیط وجود نداشت.
اگر اهمالی در این میان و در این خصوص صورت گرفته، این کوتاهی به صورت واقعی متوجه چه گروه یا اشخاصی است؟
من به شخصه، هیئت بسکتبال آبادان را مقصر می‌بینم، پیش از این هشت سال، مسابقه‌های بسکتبال باشگاه‌های آبادان هر ساله با حضور تیم‌های نفت، شهرداری، بهزیستی، هلال احمر و جم برگزار می‌شد.
خروجی این بازی‌های درون شهرستانی چه بود؟
استعدادهایی بودند که با توجه نبود امکانات کافی، نتواستیم آنها را به اوج برسانیم، هر چقدر هم که داد زدیم، هیچکس حمایت‌مان نکرد.
شاید هیئت بسکتبال فعلی هم با همین مشکل کمبود امکانات مواجه است و توجیهی برای محقق نشدن اهدافش دارد.
شرایط امروز برای هیئت بسکتبال آبادان متفاوت است، امروز سالن ورزشی کوثر آبادان در اختیار هیئت بسکتبال این شهرستان است و از این طریق درآمدزایی می‌کند. با توجه به منبع درآمد از این محل، تنها یک دوره استعدادیابی بسکتبال از بازیکنان مستعد که آن هم با دریافت شهریه انجام و آن هم تمام شد، محقق شده است.
یعنی شما معتقدید که هیئت بسکتبال آبادان در این چند سال هیچ فعالیت رو به جلو و خروجی مثبتی نداشته است؟
به شکل قاطع هیچ خروجی در هیچ قسمتی نداشته است، بسکتبال آبادان نیاز به تغییر در مدیریت دارد و با توجه به اینکه رئیس هیئت فعلی، سرپرست تیم صعود کرده به لیگ برتر پالایش نفت آبادان هم است، مشغله زیاد، وی را از پرداختن به امورات هیئت بسکتبال دور می‌کند. در این چند ساله هم هر پیشرفتی که بسکتبال این شهر در این چند ساله داشته در حوزه فعالیت پالایشگاه آبادان بوده که اهمیت دادن این مجموعه به بسکتبال در رده‌های سنی مختلف جای تقدیر دارد.
اوج این اهمیت دادن پالایشگاه به بسکتبال هم به صعود تیم پالایش نفت آبادان به لیگ برتر ایران ختم شد.
بله. صعود به لیگ برتر اتفاق بسیار خوبی است و می‌تواند در سال‌های آینده افق روشنی از این رشته ورزشی در آبادان را نوید بدهد.
این صعود در چه صورت می‌تواند غایت خوشایندی برای بسکتبال آبادان داشته باشد؟
باید شرایطی فراهم بشود که بازیکنان آبادانی در لیگ‌های پایین‌تر کسب تجربه کرده و به مرور به مجموعه اصلی اضافه شوند و البته خانواده‌های آبادانی شرایط را برای فرزندانشان همانطور که برای فوتبال بازی کردن مهیا می‌کنند برای بسکتبال هم فراهم کنند.
و به قطع شرایط بازی در لیگ برتر بسکتبال با لیگ دسته اول آن متفاوت است.
همین طور است، تیم‌های لیگ برتری با صرف هزینه بالا وارد مسابقات شده و گرفتن بازیکنان درجه یک ملی و بین‌المللی مستلزم پرداخت پول‌هایی متفاوت از لیگ دسته اول است.
به عنوان مثال در حال حاضر تیمی که تنها به قصد ماندگاری در لیگ برتر بسکتبال ایران در این رقابت‌ها حضور پیدا می‌کند به صورت میانگین برای یک فصل، چه بودجه‌ای را در نظر می‌گیرد؟
ببینید بازیکنان خارجی خوب در حال حاضر ماهیانه ۱۵۰ تا ۲۰۰ میلیون تومان دریافت می‌کنند، بسکتبالیست‌های معمولی داخلی هم قرارداد هر فصل‌شان مبلغی نزدیک به ۱۰۰ تا ۱۵۰ میلیون تومان است و با توجه اینکه هر تیم ۱۲ بازیکن در لیست اصلی و چهار بازیکن در فهرست ذخیره دارد، فکر می‌کنم به صورت خوشبینانه با توجه به هزینه‌های جانبی، مبلغی حدود یک تا یک میلیارد و ۵۰۰ میلیون تومان نیاز است.
فکر می‌کنید در شهری که توجه غالب علاقمندان به ورزش در آن به فوتبال است و همین فوتبال هم درگیر بحران ایستایی در لیگ دسته اول شده، هزینه شدن این مبلغ برای بسکتبال، واکنش منفی هواداران پرشمار فوتبال در آبادان را در پی ندارد؟
هوادار فوتبال باید ورزشی فکر کند و بداند که هر بودجه‌ای که اختصاص داده می‌شود برای رشته خاصی در نظر گرفته شده و حق رشته ورزشی دیگر را تضییع نمی‌کند، در ضمن ممکن است این اتفاق شکل معکوس هم داشته باشد و هواداران بسکتبال در آبادان این انتظار را داشته باشند، بسکتبال این قابلیت را دارد که هوادار زیادی را جذب کند، کما اینکه این اتفاق در همسایگی ما و در بندر امام خمینی رخ داده است.
سعید رحمانیان بعد از جنگ کارش را در بسکتبال شروع کرد و در این ۲۰ و چند سال به حتم خاطره‌های زیادی را در کنار توپ و سبد دارد.
بله. خاطره بسیار زیاد است؛ خاطره از روزهایی که از سیب‌زمینی فروش برای اعزام تیم بسکتبال آبادان به مسابقه‌های استانی پول گرفتم، روزهایی که به عنوان سرمربی برای بازیکنانم قالب‌های یخ را روی دوچرخه گذاشته و به محل تمرین می‌بردم، همان روزهایی کفش ۱۲۰ دلاری هدیه برادرم که از خارج کشور رسیده بود را با یک بار پوشیدن به خاطر چکیدن آب زیاد روی آن از دست دادم، روزهایی که در راه بسکتبال از درس عقب افتادم، روزهایی که برای بسکتبال هم سرپرست، هم مربی، هم بازیکن و هم راننده بودم.
امین جوکار/هفته نامه آوای خوزستان
